Tęskno mi do przygody

Kawa czeka na biurku obok laptopa. Za oknem słońce już powoli idzie spać. A ja mam pomysł na post, który siedzi od kilku dni w mojej głowie. O czym chciałbym dzisiaj opowiedzieć? Mam po prostu pewną tęsknotę...

Zaczęło się od tego, że zastanawiałem się, czy można jeszcze spotkać gdzieś w mojej okolicy jakichś gawędziarzy. Nie mam tutaj jednak na myśli panów spod sklepu, którzy wygadują takie niezwykłe historie, że przy nich teoria zamachu w Smoleńsku wydaje się być potwierdzoną przez wszystkich prawdą. Chodzi mi o takich rasowych ludzi, którzy potrafią przyciągnąć wokół siebie spore grono śmiertelników chętnych wysłuchania jakiejś ciekawej opowieści. Kiedy to piszę, mam przed oczami obraz wnętrza karczmy; przy stole siedzi mężczyzna w podróżnym płaszczu i popijając z kufla, opowiada swoje najciekawsze przygody zebranej wokół niego gawiedzi. Niestety bądź stety, tę formę komunikacji wyparł Internet: wszystko mamy podane jak na tacy - tylko brać. Nie ma już domysłów, co znajduje się hen daleko od nas; jakie to dziwy można spotkać idąc daleko na wschód; co tak naprawdę jest za oceanem. Nie twierdzę jednak, że powszechny dostęp do informacji jest czymś złym - po prostu część z nas przestaje się interesować i zadawać pytania, bo już zna na nie odpowiedź.

Ostatnio zdałem sobie sprawę, że nie jestem w pełni zadowolony ze swojego dotychczasowego życia. Rzecz jasna cieszę się, że mam dach nad głową, cały czas pełny brzuch i pozostałe luksusy są mi zapewnione. Jednak gdzieś w środku czuję brak czegoś. Czegoś, co mogłoby choć trochę ubarwić mój monotonny byt. Odpowiedzią na to jest przygoda.

Zawsze wydawało mi się, że kilkudniowa podróż w nieznane jest dla mnie niedostępna, że jest to zarezerwowane dla jakiejś elity, do której kręgu nie mam w ogóle wstępu, bo jestem po prostu Marcinem. Dopiero ostatnio wybudziłem się z tego dziwnego przekonania i zadałem sobie pytanie: "Dlaczego właściwie nie mógłbym się w taką podróż wybrać?". Żeby się upewnić, spytałem swoją mamę, czy miała kiedykolwiek coś przeciwko takiej myśli. "Przecież ja ciebie w domu nie trzymam, ale sam nie powinieneś jechać" - odpowiedziała. Szczerze to zaskoczyło mnie to bardzo, ale jednocześnie się ucieszyłem.

Ale chcesz się wybrać tylko dla tego, aby ubarwić swoje życie? - spytacie. Chcę się też wybrać z kilku innych powodów. Nie mam o czym tak naprawdę opowiadać. Anegdota z jazdy autobusem - to nie dla mnie. Historyjka, którą usłyszałem w sklepowej kolejce - błagam was. Marzy mi się opowieść o przygodzie, której byłem głównym bohaterem. Opowieść o spotkanych ludziach i odwiedzonych miejscach, chwilach zwątpienia w to wszystko i ponownych narodzinach pragnienia dalszej wyprawy w moim sercu.

Czy też czasem odczuwacie takie chęci? A może już przeżyliście jakąś przygodę? Piszcie śmiało komentarze, bo aż miło mi się je czyta. Poważnie, taka aktywność mnie motywuję do dalszego prowadzanie bloga ;) Tak  w ogóle, to na ten moment poszukuje towarzysza do krótkiego wypadu na ileś dni (jeszcze nie wiem na ile i dokąd - pewnie gdzieś niedaleko).