Niespełnione ambicje

Kiedy chodziłem jeszcze do gimnazjum, w trzeciej klasie miałem lekcje muzyki w ramach zajęć artystycznych. W moich planach było nauczenie się tam grania na gitarze, bo chciałem i miałem ambicje, by znaleźć w sobie jakąkolwiek umiejętność, którą mógłbym rozwijać i czerpać z niej profity. Co z tego wyszło już opowiadam...
Krótko mówiąc, na zajęciach nie nauczyłem się niczego konkretnego. Jeżeli grałeś wcześniej na gitarze - zapraszamy do występowania jako udźwiękowienie na uroczystościach szkolnych. Nie grałeś? - Masz tu cymbałki i graj na każdej lekcji randomowe piosenki, ale jak chcesz, to zaprzyj się i spróbuj nauczyć się grania na gitarze samodzielnie, może będziesz mógł występować z nami. Jak zapewne się domyślacie, nie wychodziło mi to zupełnie. Do dzisiaj zrzucam tę winę na zbyt twarde struny, ciężar i wymiary samej gitary (klasyczna). Nie dałem sobą jednak pomiatać i dać się wciągnąć w cymbałki dla cymbałów. O nie - ja postanowiłem grać na flecie. I szło mi to całkiem nieźle, ale nie byłem usatysfakcjonowany.

Dwa lata później, już w liceum, zainteresowałem się ukulele. Było poręczne, zgrabne, wydawało przemiłe dla ucha dźwięki, a co najważniejsze - miało tylko cztery struny. Zorientowałem się zatem w cenach za jakie można było je kupić - i tutaj nie było przeszkód, bo cenowo jest to instrument w stosunku do gitary naprawdę tani. Nareszcie znalazłem obiekt swoich westchnień: sklejka mahoniowa, palisander i kilka elementów z litego mahoniu. Ależ się napaliłem!

Koki'o w wersji soprano

Oczywiście kupno nie było taką prostą sprawą, bo musiałem uzbierać wtedy około 280 zł (ukulele, stroik i oczywiście koszt przesyłki). Zaciągnąłem się więc do pomocy mojemu tacie, który pracował w Redzie i coś konstruował. Trwało to cały miesiąc wakacji. Pod koniec, kiedy już dostałem swoją wypłatę, mogłem nareszcie kupić swój wymarzony instrument.

Cóż to była za radocha, kiedy paczka nareszcie przyszła i została przeze mnie rozpakowana. Oto miałem przed sobą instrument, na którym nauczę się w końcu grać i będę wzbudzać zainteresowanie ludzi wokół. Uważałem, i nadal z resztą uważam, że gitara jest instrumentem potwornie mainstreamowym. Na deptakach co krok siedzi jakiś gitarzysta i gra "Whisky" albo inne wieczne piosenki. A widzieliście kiedykolwiek ukistę? To okaz tak rzadki, że napotkanemu robi się zdjęcia jak martwemu zwierzęciu w ZOO. Raz jedyny w życiu spotkałem takiego w Wilnie - grał na ukulele elektrycznym (tak, istnieje coś takiego) - i tak się uśmiechnąłem, kiedy usłyszałem te przesłodkie dźwięki, że jeszcze bardziej zapragnąłem mieć własne uku w domu.

Pech chciał, że zaczęła się właśnie szkoła i czas, który mógłbym poświęcić na zagłębianie tajemnej wiedzy gry na tym cudzie, dramatycznie się skurczył. Mimo to, wciąż starałem się znaleźć choć kilka chwil, by przysiąść i zagrać. Muszę tutaj wspomnieć, że uczyłem się sam, posługując się wiedzą nabytą z tutoriali na youtubie i lichym doświadczeniem z gitarą. Jednakże czułem, że jest mi znacznie łatwiej posiąść wiedzę gry na ukulele, niżeli miałbym to uczynić z przeklętym sześciostrunowcem.

Uczenie się jednak samemu nie jest najlepszą metodą (no chyba, że jest się naprawdę zdolną muzycznie osobą) dla laika. Dodajmy do tego jeszcze niewielką ilość czasu, a wyjdzie nam wytłumaczenie, dlaczego pokrowiec z uku w środku pokrywa gruba warstwa kurzu. Otóż na stan dzisiejszy umiem zagrać zaledwie trzy piosenki. Jednak za każdym razem, kiedy wstaję rano z łóżka, spoglądam w stronę tego biedactwa i mówię sobie w duchu, że jeszcze nauczę się grać i spełnię swoje ambicje i dawne plany.

A może wy nie czujecie się w czymś spełnieni, mimo że bardzo pragnęliście realizacji swoich założeń? A może wszystko, za co się weźmiecie, jest przez was w stu procentach realizowane? Piszcie jak zawsze komentarze. Miłego dnia życzę, moi mili!